Przygoda z piłką

O atrakcjach związanych z piłką nożną pisałam już na blogu kilka razy i na pewno nie jest to szczególnie dziwne, bo to dość częste hobby u chłopców (tak małych jak i dużych).

U moich urwisów, przygoda z piłką rozpoczęła się kilka lat temu – u każdego w wieku około 6 lat. Najpierw zaczynali w ramach Szkolnego Koła Sportowego. Później próbowali w kilku szkółkach piłkarskich, by ostatecznie trafić do jednego z krakowskich klubów – RKS Garbarnia. Trenują tam odpowiednio: Leon w Młodzikach, a Remik w Orlikach (od niedawna jako bramkarz). Nie ukrywam cała logistyka związana z treningami to dla mnie nie lada wyzwanie, ale czego nie robi się dla pasji swoich dzieci 🙂

Turniej Api Cup Zakopane

Ubiegły weekend obfitował w wiele emocji dla Orlików z rocznika 2007. Wzięli bowiem udział w dużym, ogólnopolskim turnieju piłkarskim Api Cup Zakopane.

Do turnieju zgłoszonych zostało aż 16 drużyn z całego kraju, więc meczów do rozegrania było naprawdę sporo. Dodatkowo wszystkie były rozgrywane na boiskach zewnętrznych, więc przy obecnej, prawie zimowej aurze, było to nie lada wyzwanie. Ale nasi chłopcy to już zaprawieni w bojach piłkarze i zahartowane zuchy, więc nie było żadnych narzekań. Troszkę tylko marzli najwierniejsi kibice, czyli rodzice 🙂

Pierwsze 4 mecze nasi chłopcy rozegrali już w piątek, w ramach Grupy B. W sobotę po kolejnych 3 meczach zakwalifikowali się do Ligi Europy, by ostatecznie zakończyć cały turniej na 5 miejscu w Lidze Europy i na 13-tym wśród wszystkich drużyn.

Ogromna dawka emocji

Okiem rodzica, a szczególnie z perspektywy mamy, to nie same wyniki były jednak najważniejsze. Na tego typu turniejach dzieci niezwykle wiele się uczą i to nie tylko w sensie techniki piłkarskiej. Każdy taki turniej to przeogromna dawka ogromnie skrajnych emocji, które młody człowiek musi okiełznać i jakoś sobie z nimi poradzić i to na oczach sporej publiczności.

Jest smutek i załamanie po każdej porażce, zniechęcenie czy zmęczenie fizyczne, które trzeba przezwyciężyć, czasem poczucie winy za popełnione błędy. Są też oczywiście radość i zadowolenie, które można dzielić z drużyną i kibicami, aż po prawdziwą euforię, dumę i czyste szczęście. Fantastycznie było to wszystko oglądać.

Mnie osobiście zadziwiała wola walki u tych młodych piłkarzy, szczególnie po niepowodzeniach. Cudownie było też obserwować jak dzieciaki tworzą prawdziwy zespół i jak funkcjonują w grupie. A już szczególnie podoba mi się respekt jakim chłopcy darzą swojego trenera.

My jako rodzice trzymaliśmy natomiast kciuki i mocno dopingowaliśmy swoje pociechy. Byliśmy dumni i szczęśliwi widząc uśmiechy na ich twarzach. A chłopców nasz doping niósł jak na skrzydłach – oni nie grali dla wyniku, oni ewidentnie grali dla nas!!!

Cały turniej oceniamy na maksymalną ilość gwiazdek – bawiliśmy się wszyscy naprawdę świetnie. Zresztą zobaczcie sami krótką relację zdjęciową. 

Więcej szczegółów o turnieju: Turniej Api Cup lub Turniej Gorący Potok