Pierwszą część historii o tytułowej Czarownicy, czyli Diabolinie, oglądnęliśmy już w 2014, kiedy to miała swoją premierę. A teraz odświeżyliśmy sobie tę pozycję, tuż przed pójściem do kina na drugą część, więc wspomnę dziś o nich obydwu. Widzieliście już te dwie części historii o Śpiącej Królewnie, ale opowiedziane z perspektywy czarnego charakteru? Zapraszam serdecznie na naszą recenzję.

Klasyczną bajkę o Śpiącej Królewnie i królewiczu, który pocałunkiem łamie klątwę rzuconą przez złą wróżkę, zna chyba każde dziecko. W Czarownicy natomiast mamy okazję zobaczyć, dlaczego zła wróżka stała się taka zgorzkniała. Dowiadujemy się dlaczego tak w ogóle nie została zaproszona na chrzciny maleńkiej Aurory i dlaczego rzuca tę przeklętą klątwę. A wszystko to dzięki familijnemu fantasy Malificent w reżyserii Roberta Stromberga. Znany jest on głównie jako scenograf między innymi Avatara czy Alicji w Krainie Czarów. Obydwie te produkcje otrzymały Oscary właśnie za scenografię, więc możemy być spokojni, że również w Czarownicy będzie ona zacna. Oczywiście ja, jako fanka Angeliny Joli, najbardziej byłam ciekawa jak Angelina pokaże nam Diabolinę. I oczywiście nie zawiodłam się.

Jeśli chodzi o samą fabułę, w Czarownicy poznajemy nastoletnią jeszcze Diabolinę. Dziewczynka żyje w swojej magicznej krainie tuż obok sąsiadującego świata ludzi. Obserwujemy jej przyjaźń z chłopcem o imieniu Stefan, a także coraz większą chęć panującego w świecie ludzi króla Henry’ego, by podbić tajemnicze ziemie. Niestety chciwość i potrzeba władzy zmienia również Stefana. Zdradza Diabolinę, przez co zmienia ją w pragnącą zemsty wiedźmę. Produkcja dość mocno uderza w świat ludzi i piętnuje ich obrzydliwe cechy takie jak chciwość czy pragnienie władzy. A dodatkowo nasuwa nam przemyślenie, że nikt nie jest zły bez przyczyny.

W Czarownicy 2 natomiast, historia rozpoczyna się od zaręczyn Aurory. Tuż po jesteśmy świadkami całej masy dworskich intryg, zanim młodzi wypowiedzą swoje ślubne tak. Obserwujemy też wystawienie na próbę zaufania Aurory do Diaboliny, a także wspólnie z Diaboliną udajemy się w podróż podczas której ona sama pozna swoje pochodzenie i swój tajemniczy, rogaty świat. Pojawia się też kolejny czarny charakter, królowa Ingrith (w tej roli Michelle Pfeiffer) oraz silne przesłanie, że często to kobiety pociągają za sznurki i są prawdziwymi wojowniczkami.

To co istotne, to że obydwa filmy, a już na pewno część druga, nie stronią od przemocy i dość przerażających czy przejmujących fragmentów. W pierwszej części do takich na pewno zaliczyć trzeba fragment związany z obcięciem skrzydeł. Mamy też sporo gwałtownych scen walki, które mogą przestraszyć młodsze i bardziej wrażliwe dzieci. Druga część jest jeszcze mroczniejsza i bardziej brutalna od pierwszej. Mimo że nie ma tu typowych krwawych scen, to jednak są intensywne bitwy oraz przejmująca scena uwięzienia w kościele, podczas której jedna z postaci musi się poświęcić, by ocalić innych. Tak więc jak dla mnie, to film przynajmniej dla dzieci powyżej 10 roku życia, albo nawet starszych.

Podsumowując, obydwie części Czarownicy to piękne wizualnie obrazy, z fantastyczną Angeliną Jolie w roli Diaboliny. Pięknie pokazują alternatywną wersję znanej wszystkim Śpiącej Królewny. Obydwa natomiast, a już szczególnie druga część, zawierają masę przemocy i nie będą właściwe dla młodszych widzów. Od nas dostają cztery gwiazdki.

A poniżej zwiastun Czarownicy 2. Udanego seansu. Ściskamy mocno 🙂